De Grand Prix van de Verenigde Staten luidt meestal de slotfase van het Formule 1-seizoen in. De Grand Prix van de Verenigde Staten wordt verreden op het Circuit of The Americas in Austin, Texas. Sinds 2012 staat de Grand Prix van de Verenigde Staten weer op de Formule 1-kalender, nadat er verschillende pogingen werden gedaan om een blijvende plek te veroveren.
Geschiedenis van de Grand Prix van de Verenigde Staten
De allereerste Formule 1 Grand Prix die wordt georganiseerd in de Verenigde Staten, is tevens de 34ste editie van de legendarische Indianapolis 500. De organisatoren van het wereldkampioenschap Formule 1 vinden dat de Amerikaanse race een dusdanige plaats in de mondiale autosport heeft verworven, dat deze niet mag ontbreken op de allereerste Formule 1-kalender.
Het is jarenlang een ietwat vreemd gezicht. De bekende, veelal Europese, namen nemen deel aan het complete Formule 1-programma, behalve die ene race op Indianapolis, daar waar alle bekende Amerikanen aan de start verschijnen. In de jaren ’50 wordt er meermaals met kruisbestuivingen geëxperimenteerd. Zo probeert Formule 1-wereldkampioen Alberto Ascari zich te kwalificeren voor de Indianapolis 500 en komt een handvol Amerikaanse coureurs naar Italië om deel te nemen aan de Race of Two Worlds, waarin ze de krakkemikkige Europese wagens gigantisch op hun donder geven. Het evenement kan slechts tweemaal plaatsvinden, omdat organisator Monza de tent niet uitverkoopt.
Als er in 1959 een onafhankelijke Grand Prix van de Verenigde Staten aan het Formule 1-programma wordt toegevoegd, ziet de Formule 1-organisatie dat het ook op die manier kan. In dat jaar wordt er door de Formule 1-coureurs geracet op het vermaarde circuit van Sebring. Waar Bruce McLaren de allereerste Formule 1-zege tijdens een Amerikaanse Grand Prix die niet wordt verreden op een oval pakt, daar grijpt diens Cooper-teamgenoot Jack Brabham het kampioenschap.
De Amerikanen zijn echter totaal niet te porren voor de Formule 1. Waar de seizoensfinale van 1959 op Sebring een heuse kraker is, daar blijven de tribunes angstvallig leeg. De Formule 1 mag het een jaar later proberen aan de andere kant van het land, aan de Westkust in Californië. Op het circuit van Riverside komt echter eveneens maar een handvol toeschouwers af.
Pas met een nieuwe verhuizing, ditmaal richting het Noordoosten, weet de Formule 1 voet aan wal te zetten in de Verenigde Staten. Neergestreken wordt er bij het circuit Watkins Glen, dat twintig seizoenen lang één van de laatste Grands Prix van het jaar mag organiseren. Vanwege de gemoedelijke campingsfeer die er hangt genieten de Formule 1-coureurs van het evenement.
In een poging om de Formule 1 een extra been in de Verenigde Staten te laten zetten komt er vanaf 1976 een tweede Amerikaanse Grand Prix bij. Men wil een Grand Prix van Monaco-gevoel nabootsen in de Verenigde Staten en komt terecht in Long Beach, een voorstad van Los Angeles. Aldaar wordt gedurende acht seizoenen een evenement georganiseerd. Omdat de promotor echter ternauwernood break-even kan draaien en niet langer het risico wil lopen verliezen te lijden, wordt de Formule 1 ingeruild voor de IndyCar Series. Die klasse rijdt heden ten dage nog steeds op Long Beach.
Als ook Watkins Glen met een krappe portemonnee te maken krijgt, wordt het een rodeo. De Formule 1 zwicht voor centen uit Las Vegas en organiseert tweemaal een Grand Prix op het parkeerterrein van het Caesar’s Palace, die ongeveer niemand behalve Nelson Piquet en Keke Rosberg – die op dat circuit wereldkampioen worden in respectievelijk 1981 en 1982 – kan bekoren. Er wordt geracet in de straten van Dallas, in Detroit, op een stratenbaan in Phoenix waar kleinduimpje Jean Alesi titelfavoriet Ayrton Senna het vuur na aan de schenen legt, maar het succes van Watkins Glen wordt nergens geëvenaard. Vanaf 1992 is er tijdelijk geen Amerikaanse Grand Prix meer.
Bernie Ecclestone laat het er niet bij zitten en gaat op bezoek bij Tony George, de eigenaar van de Indianapolis Motor Speedway. De roemruchte ‘split’ in de Verenigde Staten heeft dan net plaatsgevonden en de Indianapolis 500 heeft daaronder te lijden. Ecclestone ziet kansen voor de Formule 1 en krijgt het voor elkaar een Grand Prix te organiseren op de befaamde oval. Die wordt daarvoor echter wel verbouwd, zodat er een gedeelte is wat lijkt op een normaal racecircuit en een gedeelte met de kenmerkende banking.
De eerste Amerikaanse Grand Prix op Indianapolis is een succes, maar daarna krijgt de Formule 1 meerdere tegenvallers te verwerken. In 2001 wordt de Amerikaanse Grand Prix kort na de aanslagen van 11 september verreden en heeft eigenlijk niemand zin in de race, in 2002 verzieken Michael Schumacher en Rubens Barrichello de finish en in 2005 moet bandenleverancier Michelin al haar veertien wagens noodgedwongen terugtrekken. De Amerikanen geloven het wel met de Formule 1 en blijven voor de laatste edities in 2006 en 2007 massaal weg.
Ecclestone zou echter Ecclestone niet zijn als hij het niet nóg een keer zou proberen en in het nieuwe decennium tovert hij een konijn uit de hoed. Er wordt een grandioos uitdagend circuit gebouwd in Texas, het Circuit of The Americas, kortweg COTA, dat vanaf 2012 de Amerikaanse Grand Prix mag organiseren. Het is een schot in de roos. De Amerikaanse Grand Prix op COTA transformeert in no-time tot en moderne klassieker.
Circuit of The Americas
Het Circuit of The Americas is de plaats waarop de Grand Prix van de Verenigde Staten wordt georganiseerd. Het permanente circuit in Texas werd geopend op 21 oktober 2012, enkele weken voor de eerste Grand Prix.
Het permanente circuit in Austin, Texas, meet 5,514 kilometer. De Formule 1-coureurs moeten zodoende 56 ronden afleggen om tot een Grand Prix-afstand van 300 kilometer en één extra rondje te komen. Het Circuit of The Americas biedt plaats aan 150.000 toeschouwers.
