De 5 grootste rivaliteiten in de Formule 1 aller tijden

Hoewel de strijd tussen Hamilton en Verstappen zeer vermakelijk is en de schijnwerpers veelal krijgt de laatste jaren, heeft Hamilton nog een andere grote rivaal die actief is in de motorsport. Fernando Alonso en Lewis Hamilton kunnen namelijk al vijftien jaar slecht met elkaar overweg.

Dit verhaal dateert echter alweer terug naar 2007, nadat Alonso al twee wereldkampioenschappen op zijn naam had gezet en Hamilton als opkomend talent door aan het breken was. Samen reden de twee voor McLaren, maar Alonso kreeg al snel een bittere pil te slikken doordat hij niet de voorkeursbehandeling kreeg die hij had verwacht. 

Het onderlinge gevecht tussen de twee zorgde er in 2007 zelfs voor dat Kimi Raikkonen het kampioenschap van de twee wist af te snoepen doordat Alonso en Hamilton te veel met elkaar zaten te vechten gedurende het seizoen. De iconische race in Hongarije is nog altijd één die velen zich heugen doordat Hamilton een teamopdracht negeerde om Alonso voor te laten gaan. Alonso pakte Hamilton terug door hem op te wachten in de pitstop, maar kreeg daardoor zelf een straf waardoor Hamilton de race uiteindelijk kon winnen.

Natuurlijk kan het niet over de grootste rivaliteiten in de Formule 1 gaan zonder Michael Schumacher te noemen. Zijn strijd met Mika Hakkinnen komt al snel boven drijven rond de wisseling van het milennium. Het was toevalligerwijs dat jaar, 2000, waarin Schumacher het eindelijk voor elkaar kreeg om zijn Finse rivaal te verslaan. 

Zowel in 1998 als 1999 wist Hakkinnen met nauwe marge het kampioenschap te pakken. Zo wist Schumacher het in zijn Ferrari voor elkaar te krijgen om de Fin uit te dagen tot de laatste race van het seizoen. Toch moest de Duitser zich gewonnen geven in Japan toen de McLaren MP4-13 van Hakinnen de race wist te winnen.

In 1999 kon Schumacher door een beenbreuk die hem zes races aan de kant hield niet eens goed de strijd aangaan met zijn rivaal, maar in 2000 kreeg de Duitser dan zijn revanche. Toevalligerwijs was het ook dit jaar dat het kampioenschap pas in Japan werd beslist in de race die Schumacher nog altijd zijn favoriete race van zijn leven noemt. Dat hij zijn Finse rivaal hier wist af te troeven voor het wereldkampioenschap maakt de overwinning des te zoeter.

De rivaliteit tussen James Hunt en Niki Lauda is legendarisch. Dat mag ook wel als regisseur Ron Howard het verhaal van de twee competitieve coureurs als ideaal verhaal ziet voor een film. In 2010 kwam de regisseur met de film Rush waarin de strijd tussen de twee coureurs breed werd uitgelicht.

De twee coureurs die als vrienden opkwamen en de Formule 1 betraden waren bittere rivalen in het kampioenschap van 1976. Het was het seizoen na Hunts eerste wereldtitel in 1975 waarin de spanning om te snijden was, al zou je dat na de eerste zes races niet zeggen. Lauda won vier van de zes races en werd tweede in de overgebleven races.

Hunt leek door meerdere problemen niets klaar te kunnen spelen tegen Lauda, maar een bijna fatale crash van Lauda gaf Hunt de kans om terug te komen. Tegen de tijd dat Lauda op ongelofelijke wijze terugkeerde in het seizoen tijdens de Grand Prix van Italië, had Hunt de achterstand bijna helemaal weggepoetst. Drie bloedstollende resteerde en na een dubbele overwinning van Hunt in Canada en de Verenigde Staten zou de finale in Japan de beslissing brengen. 

Onder verschrikkelijke weersomstandigheden werd het slotakkoord verreden waarin Lauda al vroeg in de race besloot dat de condities om te racen te slecht waren. Hij trok zich terug en liet zijn kampioenschapskansen met een voorsprong van drie punten ten opzichte van Hunt over aan het lot. Hunt reedt de race ondanks meerdere tegenslagen uit en wist uiteindelijk de derde plek te bemachtigen en daarmee precies genoeg punten om het kampioenschap van 1976 op zijn naam te zetten. Een jaar later liet Lauda echter zien dat hij nog gemakkelijk een kampioenschap kon winnen door met bijna twee keer zoveel punten als Hunt wereldkampioen te worden.

Uiteindelijk is er slechts één rivaliteit de winnaar en dat is die van Alain Prost en Ayrton Senna tussen 1985 en 1993. Het tweetal staat bekend om hun rivaliteit die nogal verhit was en vol controverse. Hoewel de twee al vanaf 1985 samen op de grid te vinden waren, laaide de rivaliteit pas echt op in 1988 toen het tweetal samen voor McLaren begon te rijden. 

Beide coureurs vochten voor de titel in de sterke MP4/4 uit de gezamenlijke koker van McLaren en Honda. Echter was het de actie van Senna die olie op het vuur gooide toen hij Prost richting de pitmuur duurde tijdens de Grand Prix van Portugal in dat seizoen. Senna won dat seizoen uiteindelijk ook tijdens de Japanse Grand Prix met slechts één overwinning meer ten opzichte van zijn teamgenoot.

Vanaf 1989 was het vervolgens oorlog tussen de twee coureurs. Prost kon de inhaalactie tijdens de Grand Prix San Marino van Senna niet waarderen, omdat deze volgens een afspraak binnen het team niet had gemogen en de agressieve rijstijl van Senna viel überhaupt niet in de smaak bij Prost. Het zorgde ervoor dat Prost het gevoel kreeg dat Senna voorgetrokken werd binnen het team. 

Prost kondigde aan na dat jaar het team van McLaren te verlaten om naar Ferrari te verkassen, maar won op controversiële wijze nog wel de wereldtitel in 1989. De Fransman gaf in aanloop naar de race in Japan (waar het kampioenschap kon worden beslist) aan niet langer bij Senna uit de weg te gaan als hij een inhaalpoging zou doen. Toen Senna toch probeerde in te halen op brutale wijze stuurde Prost in en vloog het tweetal beide uit de bocht.

Senna kon echter zijn race vervolgen, maar moest eerst een pitstop maken voor hij zijn race kon vervolgen. De manier waarop hij de baan weer op kwam, mocht alleen niet en dus werd Senna gediskwalificeerd en won Prost de titel. Een jaar later was de spanning wederom om te snijden toen het tweetal voor verschillende races reedt. De titelstrijd werd echter door Senna beslist met een bittere nasmaak door in te rijden op Prost tijdens de Grand Prix van Japan om zo de titel te verzekeren.

Na een paar jaar afwezigheid in de Formule 1 kwam Prost in 1993 vervolgens nog één keer terug in het seizoen dat voor Senna altijd pijn heeft gedaan. Hoewel de Braziliaan misschien wel zijn beste seizoen ooit beleefde, wist Prost toch zijn tweede wereldtitel binnen te slepen met de wagen uit de koker van Williams en Renault, waarna hij met pensioen ging.